Benim Üniversitelerim - Maksim Gorki - Kitap Yorumu

 İnsanlar ne kadar az şeyle idare ederse o kadar mutlu olur, istekler çoğaldıkça özgürlükler azalır...

Ekmeğimi Kazanırken'in sonunda  Kazan'a doğru yola çıkmıştı Aleksey . Amacı üniversiteye gitmek olan genç, heyecanlı delikanlıyı yalnız bırakmadım elbette, biyografi üçlemesinin son kitabını da okudum.

Pek çok kişi gibi  kitabın adını görünce Maksim Gorki'nin bir çok bölüm yada okul değiştirdiği , üniversite öğrencisi olduğu yılları okuyacağımı sanıyordum açıkçası ama çok çok yanılmışım. Evet çok şey öğreniyor Aleksey bu yıllarda ama okuldan değil insanlardan.

Öğretmen okulu öğrencisinden, polise, tarih öğretmeninden fırın sahibine, ekmek ustasından ev sahiplerine kadar herkesten ve bunlar Maksin Gorki'nin üniversiteleri oluyor işte. Yoksulluğun belini büktüğü hatta belki de kırdığı bu gencin kitaplardan vazgeçmemesi hep hep okuması çevresindeki herkesin dikkatini çekmeye devam ediyor bu yıllarda da.

Okuduğum zaman acaba benim de bu kadar etkilendiğim birileri oldu mu diye düşündüm ama bana hayatı öğretti diyebileceğim kimse aklıma gelmedi. Belki insanlar eskisine göre birbiri ile daha az konuşuyor, kimse kimseyi dinlemiyor, fikir istemiyor.

Üçlemenin tamamını okuduğum için elbette mutluyum ama en az sevdiğim sanırım Benim Üniversitelerim oldu. Siyasi gelişmelerin daha hakim olması nedeniyle olabilir bilmiyorum.

Böylesine önemli bir yazarın hayatını okumak gerektiğini düşünüyorum, yaşadığı yıkıntılardan çıkıp yüzlerce yıl okunabilecek eserler bırakmak bence çok değerli.

Son söz çevirmenin hiç durmadan kullandığı 'duyumsamak' kelimesinden çok rahatsız olduğumu belirtmeliyim. Hissetmek kelimesi bunu karşılayacakken hiç kullanılmayan bir kelime ile çeviri yapmak bence bu kadar iyi bir çeviriyi binlerce sayfalık bu muhteşem emeği bozuyor.

Sevgiler

Sevim