Yeraltı Demiryolu - Colson Whitehead - Kitap Yorumu

 Zencilerin doğum günü olmadığını herkes bilirdi...

19, YY da gazeteci Joseph Pulitzer tarafından kurulmuş olan ve şu anda Colombia Üniversitesi tarafından verilen Pulitzer ödülü Amerikanın en prestijli ödülü olarak kabul ediliyor. Colson Whitehead ise bu ödülü hem 2017 hem 2020 de almaya hak kazanmış ;   Nickel Çocukları 2020 de  Yeraltı Demiryolu ile 2017 de

Yeraltı Demiryolu 1815-1820 ler  Güney Amerikasında geçiyor. Köleliğin serbest olduğu, hatta kölelik karşıtlarının yada onlara yardım edenlerin de acımazsızca öldürüldüğü yıllarda.

Kitabın ilk cümlesi 'Ceasar kuzeye kaçma konusunu Cora'ya ilk açışından ondan hayır cevabı aldı'  Buradan anlıyoruz ki Cora ve Ceasar kaçacaklar mal olmayacakları, işkence görmeyecekleri, dayak yemeyecekleri, aç kalmayacakları kuzeye kaçacaklar. Kaçma günü gelene kadar sahiplerini! ve diğer köleleri tanıyoruz.

Afrika'dan ailelerinden kaçırılan çocuk ve gençler bir galon içki , 2 tavuk , 1 inek karşılığı satılıyor, tarlalarda neredeyse aç çalıştırılıyor, doğurganlıkları tarlalara yeni işçiler için kullanılıyor. Ve sürekli öldüresiye dövülüyor.

İlerleyen sayfalarda  Cora ve Ceasar' ın kaçışları ve başlarına gelenleri ve peşlerindeki köle avcısının hayatını ve bu ikiliye canı pahasına yardım etmeye çalışanların hayatını öğreniyoruz. Öğrendiğimiz her satırda da dünyanın bir yerinde bir zamanlar yaşananlar için kahroluyoruz. 

Nickel Çocuklarının aksine karışık yazılmış olduğunu söylemeliyim. Geri gidiş ve günümüze dönüşleri anlamakta bazen zorlanmama ve bazen  romandan kopmama neden olsa da dünyanın yüz karası diyebileceğim kölelik düzenin, plantasyonların (geniş tarım işletmeleri) tanınması için okunmaya değer bir roman. Eşit olduğumuzu anlamadığımız müddetçe dünya yaşanılır bir yer olmayacak.

Sevgiler,

Sevim